Het groen spuit de grond uit, het blad is uit de knoppen geknald. Het is tijd van tuinieren.
En wat doe ik? ~ Kijken ~
Ja, vroeger was ik al lang met schop en schoffel in de weer, want ík had een beeld hoe de tuin moest zijn en daar kneedde ik al dat groen naar. Bloeitijden, kleuren, blad- en bloemvormen … alles op elkaar afgestemd. Zie het als variatie op Willem Kloos’ “Ik ben een God in het diepst van mijn gedachten”: ik, Bernice, heerseres en Queen of the garden.
Sinds een jaar of tien tuinier ik anders nadat het besef tot me doordrong dat het lapje grond – hoewel officieel mijn bezit – niet van mij is. Ik heb het in bruikleen gedurende de tijd dat ik er leef en ik heb het te delen met al wat er leeft: vogels, torretjes, kikkers, insecten, mol, muis, mens etc Steeds duidelijker zag ik in hoe afhankelijk al dat leven van elkaar is. Doorgekweekte planten die alleen een visuele functie vervullen – waarin verschilt dat van plastic?? – verving ik door minder gecultiveerde soorten. Terwijl ik voorheen elke niet bedoelde spruit er aan zijn iele groene blaadjes hatseflats uittrok, kijk ik nu. Wat komt er spontaan op? Hoe gedraagt het zich? Is het bruikbaar?
Kijken en opmerken. Actie als het nodig is. Met als gevolg: zoveel meer en verscheidener leven. En: zoveel meer te ontdekken.
Ja, de tuin werd informeler, sommige mensen noemen het wilder. En degenen die er niets van begrepen merkten op: zeker makkelijk. Dat ontken ik stellig en ik spreek uit ervaring. Het is een andere manier van werken.
Beheersing is het wegdringen van onzekerheid. Die zekerheid en controle waar we naar verlangen is een idee fixe, want alles verandert voortdurend. Zelfs dat wat we als consistent beschouwen (bijv gebouwen) en ook jij, terwijl je dit leest, verandert nu. Balans is een moment en niet meer dan dat.
Tja, en toen groeide het verder. Dat wat zich in de tuin manifesteerde werd de weerspiegeling van een andere manier van leven. Geen doelgerichte loopbaanplanning meer, ook daar kijken waar het heen wil. Overgave aan de natuurlijke gang der dingen en actie als dat gevraagd wordt. Zelfs mijn werk als trainingsacteur voldoet aan dat concept: kijken, voelen en dat doen wat moet.
Let wel, dit opschrijven is simpel, maar het comfortabel zijn bij voortdurende verandering en dus comfortabel zijn met onzekerheid – de kerneigenschap van leven – vind ik heus niet zo eenvoudig, daarin ben ik als ieder ander. Maar goed, ik ga het wel aan, met vallen en opstaan. En dan is het fijn te merken dat ervaring leert en een reeks ervaringen vertrouwen schenkt, dat levensdomeinen elkaar stimuleren en wederzijds versterken. Dan blijkt de kracht van 1+1 vrijheid en avontuur te zijn. En daar hoef ik niet eens voor op wereldreis.