Afgelopen weekend had ik een leuk idee voor de tuin. Een pol verzetten, nog een stekje van zus en een stekje van zo … De weelderige combinatie van kleur, bloem- en bladvorm zag ik helemaal voor me. Maar ja …
In ons leven kunnen we veel naar onze hand zetten, maar in de tuin is het afwachten, geduld betonen en hopen dat de omstandigheden gunstig zijn. Juist dat grillige vind ik het leuke van tuinieren. Soms is de kans groot dat mijn plan lukt, soms een gok. Ik kan leuke ideeën hebben, maar als de plant de grond onprettig vind, de omstandigheden te licht of juist te donker, de wind te guur … Planten leg ik mijn wil niet op.
Soms doet me dat denken aan leren. Ik kan prachtige dingen verzinnen, ik kan iemand tot iets verplichten, maar werkelijk leren is als tuinieren: creëer de prettig prikkelende omstandigheden en betoon geduld. Zoals ik de sprieten niet uit de grond kan trekken, kan ik ontwikkeling niet afdwingen.
Een originele vergelijking is dit niet tussen leren en tuinieren. Maar wat ik bekennen wil, en misschien herken je dat: ik kan dat geduld uitstekend opbrengen bij mijn cursisten. Bij mijn tuin weet ik dat ik me neer moet leggen bij de gang van de seizoenen en grinnik ik om mijn onrust. Maar hoe dichter het bij mezelf komt … Tjonge, ja, ik geef eerlijk toe … ik weet niet of jij dat ook hebt … maar soms tref ik mezelf aan … Sta ik daar als een wilde aan de spreekwoordelijke sprieten te rukken: hup, sneller, beter! Dan kan ik veel weten over leren, dan kan ontwikkelen mijn vak zijn, maar mens met gebreken blijf ik evengoed.