Je wel eens impulsief voor een training of opleiding aangemeld? Gewoon, spring in ’t diepe en ga? Ik deed ‘t ooit met de opleiding tot trainingsacteur en nu is het mijn beroep. Als je me dat destijds verteld had, had ik meewarig het hoofd geschud: die is gek.
Afgelopen maand deed ik het opnieuw. Ik wist bij god niet waar de cursus over ging, maar de woorden aanwezigheid, relatie, aandacht, essentie en echt contact triggerden me: dezelfde begrippen die nadrukkelijk in mijn missie-en-visie document staan.
Toen ik een collega trainingsacteur over de inschrijving aan Relational Presence vertelde – zij volgde die cursus ooit – merkte ze verbaasd op: maar dat doe je toch al? Geen idee. Misschien.
Nieuwsgierig naar bevestiging en verschillen ging ik een dag naar Zeist.
Relational Presence bleek het vermogen te zijn om volledig aanwezig te zijn in het hier-en-nu terwijl je met een ander communiceert. Meteen vanaf de start werd mijn vuur aangewakkerd. Yes, dit sloot naadloos aan op mijn visie! Ik ontdekte ook raakvlakken met Natuurlijk Paardrijden, Mindfulness, Presentie en Insight Dialogue (de gesproken versie van Vipassana meditatie). Al met al voelde het als een genoeglijk bad met een thema dat me zo warm aan het hart ligt.
Natuurlijk, in wezen is er niks nieuws met werkelijke aandacht, vanuit verbinding handelen, eerst aandacht hebben voor de relatie en dan pas voor de inhoud, en overgave aan het moment (niet vooraf bedenken wat je gaat doen of zeggen). Vooral die laatste is een lastige, want het vraagt veel vertrouwen en overgave om dat vooruit denken los te laten. En dan heb ik nog mazzel dat ik als trainingsacteur getraind ben in improviseren.
Ik zou Relational Presence dus evengoed oude wijn in nieuwe zakken kunnen noemen. Maar de handreikingen bleken doeltreffend en verrassend eenvoudig, zo’n kritisch perspectief is dus niet terecht. Vrolijk, geïnspireerd en bewuster bekwaam sloot ik de dag af; een dag die een zet bleek om mijn visie nog gerichter aan te wenden.
Sindsdien paste ik de nieuwe technieken meermaals toe. Wat blijkt? Cursisten komen in een geconcentreerde aandacht en rust, er ontstaat vertrouwen, openheid en connectie, prikkels hebben minder impact op mij, dingen gaan meer vanzelf en een training kost me minder energie.
Toch moet ik de switch naar echte aandacht steeds opnieuw bewust maken. En soms betrap ik me er op dat ik geen zin heb: zo gaat het toch ook wel? Inderdaad, zo gaat het ook, maar ik weet ondertussen dat de investering beloond wordt. Dus duw ik mezelf met vriendelijke beslistheid over dat drempeltje: in het moment en me vanuit de bewuste verbinding met ‘vanbinnen’ naar buiten richten.
En … hoe verliep jouw spontane inschrijving?