Aandacht, present zijn, met alle zintuigen luisteren, onbegrepen gedrag, stilte gebruiken … een greep uit de thema’s in mijn trainingen. De gemeenschappelijke deler: ze vereisen vertraging. Maar tjonge, wat kan dat lastig zijn!
Afgelopen zomer toen ik in de zorg werkte, merkte ik zelf hoe moeilijk dit is in een werkomgeving die, zowel in veelheid van acties als in handelingstempo, veel van medewerkers vraagt. De verleiding om taakgericht in te steken en daarbij de mensgerichtheid (onbewust) in een ondergeschikte positie te laten glijden, is super groot. Een uitdaging die je met recht spagatisch mag noemen. Nee, dat is geen lekkere pasta, dat is ‘n vette prak die zwaar op je maag ligt als je er gevoelig voor bent. Meer dan ooit besefte ik hoe welkom vrijwilligers zijn of noem het: elke extra helpende hand.
Na de zoveelste dienst mijmerde ik over dat duivelse dilemma. Want ja, de uitwerking van echt gezien worden zag ik ook. Veel bewoners hunkeren naar nabijheid en echt persoonlijk contact, van mens tot mens. Maar waar tover je “die handen” vandaan?
Stel nu dat een zorgrobot me helpt?
Vanuit mijn ict ervaring stel ik een takenlijst op voor die nieuwe digitale collega:
- Inventariseren, bestellen, controleren en inruimen van de voorraad aan de hand van een basisvoorraadlijst. Extra’s bestel ik.
- Dekken en afruimen van de tafel met basisbenodigdheden. Extra’s doe ik.
- Thee en koffie zetten.
- Benodigdheden voor koffie- en theemomenten op tafel zetten en afruimen.
- Inruimen en uitpakken van de afwasmachine.
- Inhoud koelkast aanvullen en bestikkeren geopende verpakkingen.
JemigDePemig, dat levert een waanzinnige bak tijd op!! En een verschuiving in mijn takenpakket, dat ook: minder organiseren, volop tijd voor contact. Ik zie het helemaal voor me. Zou het zorgvak hiermee aan aantrekkelijkheid winnen, vroeg ik me af, zou het jongeren over de streep trekken?
Hoe dan ook, mijn enthousiasme steeg met de minuut. Tot ik de krant opensloeg en een foto trof met protesterende zorgverleners die ijverden voor meer salaris. De zorg sloeg me om het hart. Zou mijn digitale hulpje aanleiding geven om opnieuw in de zorgbudgetten te snoeien? De robot niet als aanvulling maar als vervanging van de mens? Oei, dacht ik: waar blijft de menselijkheid? Of kan daar makkelijk een streep door als de economische waarde van de betrokkenen nihil is? Kijken we onderhand al zo? Of moet familie maar voor die menselijke touch zorgen?
Duivelse dilemma’s, want wat te doen als er simpelweg geen personeel is, familie ver woont met een bezet levens? Hoe ver zouden we gaan? Misschien niet uit vrije wil maar dan wel uit onmacht?
De blijdschap over mijn robotica hulp werd een spagaat die steeds onaangenamer voelde. Kunnen we niet massaal aan deze hulprobot? Als aanvulling op dat groene of oranje monstertje dat menig gazon omtovert tot biljartlakens?
Een roze “Jantje” voor de strijk, de was, de voorraad, de schoonmaak, afruimen etc
Komt dat zien! Eenmalig aanbod! Nú voor de sensationele prijs van 6 uur vrijwilligerswerk per week!!
Wil jij er een?