Het klonk mooi, die ondertitel van Quispa: leren, ontwikkelen en ict. De mond vol en dan ook nog dat toetje: én ict. Brug tussen techniek en mens, twee werelden die zo van elkaar verschillen. Wacht. Stop. Over die communicatie ga ik niet schrijven. Het is niet meer.

Het is niet meer?

Wat krijgen we nou, zei mijn buurman, ben je gek geworden?

Het kan verkeren, zei Bredero ooit.

Nu zeg ik je: het verkeert. De ict is weg.

Hoezo?

Al een tijdje registreerde ik een tanende motivatie om me in nieuwe digitale ontwikkelingen te verdiepen. Daarnaast ontpopte zich een gewetensvraag die voortkwam uit leeftijd en besef van eindigheid:

Waar wil ik aan bijdragen? Wat maakt mijn leven zinvol?

De groeiende moeite met ict heeft een persoonlijke én een maatschappelijke bron. Persoonlijk: de creatieve kant van mijn zowel analytische als creatieve brein kwam in de ict maar beperkt aan bod. Dat werd haarscherp zichtbaar in het werk als trainingsacteur. Sjonge, wat kom ik daar tot m’n recht!

De maatschappelijke tegenzin betrof de toenemende omwenteling van middel naar doel, van handig hulpmiddel naar data vergaren en controle uitoefenen. Ook de ontwikkelingssnelheid van digitale technieken deed een duit in het zakje. En niet te vergeten de fnuikende invloed van social media op de authenticiteit van ons mens-zijn.

In een democratische samenleving bepalen we gezamenlijk het recht, de normen, de grenzen en bescherming, maar als we niet alert blijven wordt dat in de razendsnelle ontwikkelingen ongemerkt de ontwikkelaar, lees: het techbedrijf. Daarmee verliezen we onbedoeld de greep op het recht en het functioneren daarvan. En dus op ons mens-zijn.

Duidelijk? Sla het voorbeeld dan over.

~~~

Een voorbeeld.

Neem de chip die toegang geeft tot een gebouw en specifieke ruimtes opent of gesloten houdt. De data die aan de chip gekoppeld is: naam, functie, begin- en einddatum. Best handig om die chip breder in te zetten … Via koppeling van gegevens bevat dat ding nu ook jouw medische, bancaire, biometrische en justitiële informatie, contact- en reisgegevens, opleidingsinformatie, lidmaatschapsgegevens en actuele lichaamsmetingen. Handig, toch? Nóg een stap verder … Ook de interpretaties van die data, jawel door logaritmes, komen op jouw chip. En zonder chip kom je nergens meer.

Normaliter bepalen ontwikkelaars de in- of buitensluiting in samenwerking met de opdrachtgever en na toetsing aan de wet. Maar wat als er haast is? Door calamiteiten? Dreigend gevaar? Of een andere reden?

Wie bepaalt jouw toelating als alle data met elkaar verknoopt is? En waar kan je aankloppen als de weigering tot toelating onterecht is? Voor we het beseffen leveren we de wet (lees: burgerrechten) onbedoeld uit aan de waarden en interpretaties van de techniek of eventuele machthebbers. Een bekend voorbeeld is China waar nog uitsluitend digitaal betaald kan worden. Sta voor de aardigheid eens stil bij je eigen betaalgegevens. Welk beeld van jou rijst er uit op? Welke informatie ligt er voor het oprapen?

Gelukkig heeft onze wet aandacht voor privacy en bescherming, voor de rechten van elk individu. Maar besef je hoe dun de lijn is?

Boeiend? Dan tip ik je Doe zelf normaal van juristfilosoof Maxim Februari.

~~~

Kortom, voor mij geen ict meer, ik wil bijdragen aan de menselijkheid. Dat is wat de wereld in mijn ogen nodig heeft. Dat klinkt misschien pathetisch, maar ik meen het. Er is meer mogelijk dan een wereld gericht op efficiëntie, winstmaximalisatie, controle en macht. Daarmee word ik niet ineens anti-techniek, want techniek hebben we ook nodig, maar niet voor mij, niet als baan. Daar ligt mijn vuur niet meer. Ik heb ervaren dat mijn kracht ligt in het bijdragen aan menswaardigheid, kwaliteit, welzijn, zingeving, afstemmen, verbinding, leren en ontwikkelen door spelen en doen. Hoe klein die bijdrage van mij aan het wereldse ook zal zijn; daar kies ik voor, naast trainingsacteur nu ook als trainer.

Wie doet dat nou, riep mijn buurman uit, het verdient toch lekker!

Klopt. Maar ik werk niet voor het geld, ik werk om te leven en een simpele boterham is voldoende.

Connection is stronger than Control