Een sirene was in de vorige LittleLearning aanleiding tot een beschouwing over perspectief en trouw. Onwetend hoe die tekst mij zou raken, schreef ik ‘m. Ik belandde weliswaar niet in een ambulance, maar raakte uitgeschakeld door een pijnlijk beknelde nekzenuw.
No pain, no wisdom, zegt mijn leraar van 90 geregeld. Tjonge, die uitdaging had ik beet: hevige pijn, plat liggen, geen afleiding, afhankelijk, controle kwijt, diepe verveling. Geen dag, maar weken. Wat doe je dan? Je kunt je zorgen maken en uiteraard heb ik dat gedaan. Maar ik wist dat gedachten lijden verergeren, dat in (be)rusten de enige ‘uitweg’ ligt. Misschien is in-weg treffender. Ik zeg niet: eitje, deed ik effe. Het was pittig werken, een periode die menigeen het predicaat onproductief zou opspelden, maar me veel opleverde.
In broosheid manifesteert zich de essentie. Als er door verlies wegvalt, wordt zichtbaar waar het werkelijk om gaat. Was ik trouw aan mezelf? Ja, en een kleine nee. Die kleine nee betreft de contemplatieve filosofische Bernice die de marges van haar leven vult met schrijven, de Bernice die afstudeerde op bewustzijnsontwikkeling en muziek, de Bernice met kennis en ervaring van innerlijke processen en intens leven. Een kant die ik in werk uit angst voor onbegrip meestal verhul, hoewel sensitieve collega’s deze kant zeker oppikken.
De tijd van noodgedwongen rust en in stilte verkeren, gaf een besef van urgentie: hoeveel tijd is me nog gegund? Mijn kwetsuur is heelbaar, maar wat als het dat niet was? Wat is van belang om naderhand te zeggen: ik heb het leven geleefd, mijn leven? Heb ik gedaan wat ik te doen had of ben ik in de pas meegelopen? Is mijn prioritering kloppend? Welke zaken schuif ik voor me uit? De realiteit is dat er meestal iets heftigs moet gebeuren voordat we cruciale stappen nemen. Herken je dat? Heb je zelf zulke momenten gekend?
Nu was het probleem niet dat het bij mij van binnen knaagde of dat mijn onvrede diffuus was. Ik weet wat ik wil, maar mij ontbrak het aan moed. In het overgeleverd zijn, besefte ik dat dromen de teleurstelling altijd voor blijven en dat ik gehecht bleek aan mijn bezit. Tjonge, ik kon niet anders dan deze bevindingen recht in de ogen schouwen, want ik kon letterlijk geen kant op.
Waar ligt de balans tussen leven en geleefd worden? Hoe ligt die bij jou? Ben je tevreden? Knaagt het? Of niet? Of negeer je wat je hart wil? Moet iedereen nu een B&B in Portugal beginnen of keramist worden? Dat zou een cynische reactie kunnen zijn om de vragen over je leven te ontwijken. Puur kijkend naar wat leven voor mij is, waarom ik hier ben, te weten: mezelf ontwikkelen als mens, vind ik ze waardig om met regelmaat te stellen en de stand van zaken te toetsen.
Heb jij kleine Nee’s, grote Ja’s? Of anders?
Wat is geluk? Wat ongeluk? In de vorige LittleLearning schreef ik over talloze perspectieven, een kwestie van kijken, keren en draaien. Ik had me kunnen vastbijten in ‘mijn ongeluk’ dan had me dat bitterheid opgeleverd. Nu deed ik rijke ervaringen op: verstilde momenten; de publieke ruimte in ziekenkloffie en hurricanekapsel betreden (viel mee); de zenkoan begrijpen ‘Ga staan waar geen plek is om te staan’ etcetera. Maar bovenal gaf de broosheid me de wisdom voor moed om de kleine Nee om te draaien in een grote Ja, om de marges naar het midden van het blad te brengen, in het scherpe besef: niet meer aarzelen, Bernice, maar doen wat je te doen hebt.
Wil je iets delen, mail me gerust op info@quispa.nl