Tijdens een van mijn trainingsacteurklussen was ik patiënt op een examen. Ik lag in bed met neurologische uitval, had hevige pijn en maakte me als alleenstaande vrouw ernstig zorgen over mijn gehandicapte zoon. Daarbij was de oorzaak van mijn invaliderende klachten onduidelijk en dat was gezien mijn urgente privésituatie stresserend.
De geëxamineerde deed het communicatief uitstekend: hij sloot aan, toonde zich begaan en stelde me gerust zonder de grenzen van zijn verantwoordelijkheid te overschrijden. Maar tijdens de transfer raakte hij in de war van de fysiek complexe situatie en de vele aspecten waar hij rekening mee moest houden. Ik merkte dat zijn oordelende stem hem in de weg zat: hij mocht niet twijfelen, behoorde daadkrachtig te zijn. In de nabespreking bevestigde hij dit. Als patiënt had ik me echter voor geen moment onveilig gevoeld, ook al hing ik met mijn volle gewicht in zijn armen. Dat kwam door de wijze waarop hij contact maakte en het contact met mij behield (ook tijdens zijn twijfel).
Wat kan die oordelende (innerlijke) stem ons toch bepalen. We hebben ‘m allemaal; ik in ieder geval wel en jij waarschijnlijk ook. Of niet? De oordelende stem verkleurt niet alleen onze waarneming, in het ergste geval blokkeert ie zelfs om te handelen. Ik vertel je hier niets nieuws. Sommige trainers huldigen de opvatting dat je leert buiten je comfort zone: hup, gooi in ‘t diepe. Ik ben het daar niet mee eens. Voor mij is leren: vanuit veiligheid de randen van het comfort opzoeken en oprekken. Hup, in ’t diepe is een manier waarbij de stuwende krachten branie en flink-zijn zijn. Helaas gaat daarbij vaak de verbinding verloren met het voelend aanwezig zijn. Daarom is voor mij de comfortzone altijd het startpunt en vind ik het van belang de lijn met dat comfort te behouden terwijl we grenzen opzoeken.
Hoe het afliep? De geëxamineerde meende hopeloos gezakt te zijn. Zijn perceptie van de situatie richtte zich op wat er in zijn ogen niet goed ging of eigenlijk vond hij: er was volstrekt niets goed gegaan. De examencommissie dacht daar duidelijk anders over. Stom verbaasd nam hij de vette voldoende in ontvangst.
Misschien kwam er bij het lezen van mijn verhaal een situatie op uit je eigen praktijk. Vind je ook: fouten maken of niet perfect zijn, is lastiger dan we denken? Onderwijl roepen we moeiteloos: van fouten kun je leren, hier mag je fouten maken. Of is fouten maken iets waar jij geen moeite mee hebt?