Als ik er bij stilsta dat ik in de rol van trainingsacteur mensen kan maken en breken, bekruipt me een kriebelige onrust. Natuurlijk geldt dit voor meer beroepen en ik beweer zeker niet dat ik een allesbepalende macht bezit. Maar een doorslaggevende factor in iemands ontwikkeling kun je absoluut zijn, zowel ten goede als ten kwade.
Waarom ik hier over begin?
Juffrouw S. Zij was het die verordonneerde dat ik werd uitgesloten van de handwerkles. De reden? Mijn abominabele prestaties. Met de kennis van nu weet ik: Berniesje wilde geen roze portomoneetjes haken en een kussenhoes borduren in oranje-bruin-groene kruissteek. Berniesje vond daar geen ene malle reet aan. Wat verwacht je ook bij nul motivatie!
Misschien dat deze anekdote je doet glimlachen …
… toch waren de gevolgen ingrijpend …
De rest van mijn leven haalde ik de neus op voor iedere handwerktechniek en daarbij plaatste ik elke handwerkster in het hokje: überÜBERtruttig. Ik veinsde belangstelling of sloot me grinnikend aan bij de honende mannen.
Een kleine gebeurtenis en zo bepalend voor het verloop van een leven.
Jij had ze vast ook, van die ogenschijnlijk bescheiden voorvallen die je levensweg een beslissende wending gaven. Of niet?
Hoe het afliep met Berniesje?
Tja, een tienjarige kun je niet stil op een stoel zetten …
“Ze moet maar met de jongens naar handvaardigheid”. Ja, mensen, de jaren 70!
Maar ondanks of dankzij juffrouw S. werd ik een held in zaag en hamer, niet bang voor welk gereedschap dan ook. Dat bleek uiterst handig toen ik eenmaal volwassen een klushuis kocht. Zo zie je maar, elk nadeel heeft z’n voordeel.
Maar een klushuis is ook een keer af.
Dus toen ik op mijn 57e een specifieke wollen trui nergens kon vinden, besloot ik: dan maak ik ‘m wel zelf. Een radicale stap. En met heel veel dank aan meester Internet & juffrouw Youtube. Hé, dit was leuk, je eigen kleding maken! Van het een kwam het ander: beenwarmers, nog een trui, een muts en nu een spencer in FairIsle. Uiteraard altijd afwijkend van het patroon; strakke voorgeschreven kaders benauwen me ook op m’n ouwedag.
En nu? Zie mij hier; product van een onpedagogische actie van een onpedagogische juf die mij de overtuiging gaf dat ik ongeschikt was voor handwerken, en dat heb ik 47 jaren geloofd! Tjonge.
Ik denk niet dat juffrouw S. nog leeft, maar postuum volgt hier een héééle lange neus.