… was de titel van een artikel op de site Digivaardig Het is een interview waarin ik vertel hoe ik als adviseur Leren & Ontwikkelen werkte aan het verbeteren van digitale vaardigheden van zorgmedewerkers. Merendeels wat oudere vrouwen die letterlijk met het zweet in de handen of rode blossen van opwinding en onder het almaar roepen van: dit kan ik niet, hoor! aan mijn trainingen deelnamen.
Destijds had ik grote bewondering voor de moed van mijn cursisten. Digitaal vaardig gaat immers niet alleen over dat apparaat, maar misschien wel meer over de wereld naar je toehalen, minder afhankelijk zijn, meekomen in de maatschappij. Soms trof ik schrijnende verhalen van vrouwen die hun steun en toeverlaat plotseling verloren hadden en met de handen in het haar zaten.
Ondertussen is het vier jaar later, sta ik zelf met het zweet in de handen, blosjes in de hals en met onzekere gedachtes: zou ik het wel kunnen, voor mezelf beginnen? Het bekende loslaten en een stap zetten richting het ongekende is de kern van ieder leerproces. Soms is dat plezierig, vaak maakt die stap onzeker en soms roept het angst op. Misschien herken je dat bij jezelf als je aan iets nieuws begint.
Na mijn eerste coachingsgesprek over mijn zzp-schap, toen er iets in mij begon te gloeien, dacht ik terug aan dat artikel. Precies dat gloeien maakt dat angst geleidelijk kan veranderen in trots, het geeft vuur aan het proces. Bij mijn voorgangers, de cursisten, raakte het me als ik de trots zag doorbreken. Nu was ik het zelf, en het was zo’n moment waarop de tijd even stilvalt: wij mensen, we zijn allemaal kwetsbaar en iedere dag ondergaan we kleine en grote leerprocessen, en soms zetten we een reuzestap. Angst en onzekerheid horen bij leren, ook bij jouw leren. Niet wegdrukken, niet ontkennen, maar er oog voor hebben en het met vriendelijkheid tegemoet treden.