Trouw zijn, je hart volgen: krachtige stoere kreten. Wie lef heeft, heeft de wereld, niet? Maar je hart niet volgen, daarin kleurt wel een denigrerend toontje door, want niet-trouw-zijn heet slap, heet jezelf verloochenen. Maar is dat wel zo eenduidig?
Hoe ik wel en niet voor mijn verlangen koos.
Ik schreef al over mijn keus de ict achter me te laten, aangezet door een tanende motivatie om me in nieuwe digitale ontwikkelingen te verdiepen. Maar belangrijker was de gewetenskwestie: wilde ik nog bijdragen aan een ontwikkeling die zich omwentelde van middel naar doel, van handig hulpmiddel naar data vergaren en controle uitoefenen? Van technische ontwikkelingen die zo snel gaan dat we er als mens verdwaasd achteraan hobbelen? Of neem de fnuikende invloed van social media op de authenticiteit van ons mens-zijn.
De Volkskrant schreef afgelopen week over AI en de rechten van kunstenaars. Een van de zovele berichten met als gemeenschappelijk kenmerk: verwarring en heel veel vragen. Terecht.
Nee, ik word heus niet ineens anti-techniek, maar mijn vuur als baan lag er niet meer. Vandaar de keus om mij vanaf dit jaar alleen nog te richten op trainen, als acteur en trainer.
Die keus werd gevoed door leeftijd, besef van eindigheid en zingevingsvragen, maar al veel langer word ik gedreven door levensbeschouwelijke verdieping. Niet dat ik een stroming aanhang; het is de eerbied voor het leven dat me drijft. En dan doel ik op wat leven op een dieper niveau behelst; een zoektocht die me al van kindsbeen intrigeert. Daarbij een sterrenbeeld met vuur, van voor naar achter, kan niet zomaar wat doen, dat wil geestdrift, bevlogenheid.
Ondanks dat alles heb ik ook besloten mijn hart niet te volgen, notabene in een verlangen dat ik al decennia koester: een groot stuk grond kopen, er een schaftkeet op zetten die ik eigenhandig verbouw tot ultieme tinyplek om de creatie van die – voor mens, dier en plant – fijne en natuurlijke plek te realiseren. Met als doel die plek open te stellen voor anderen. En ja, ik heb er ook de rechterhanden voor.
Onverwacht deed de kans zich voor om grond en schaftkeet te verkrijgen. Toch deed ik het niet.
Huh? Zo’n lang gekoesterde wens? Waarom?
Ik vroeg me af: heb ik de energie voor zo’n project naast werk, het onderhoud van mijn huis en de – fijne maar bewerkelijke – tuin? Eerlijk gezegd niet en de drive zit ‘m totaal niet in uitbesteden of laten doen, maar juíst in zelf doen. Aan de hamer, beitel en de schöppe, zouden ze hier in Salland zeggen.
Een vriend stelde me de wijste vraag ever: Bernice, waar staat dit project voor?
Voor vrijheid, helemaal mezelf zijn, vormgeven, creatie van een domein, in respectvolle verbinding met de omgeving.
Toen wist ik het.
Dit lang gekoesterde project is in deze fase van mijn leven te groot. Spijtig. Maarrrr, wacht, in de waarden zit de ware uitdaging! Die waarden kan ik op andere wijze vormgeven. En wel ín mezelf, in hoe ik mezelf als mens en vakvrouw ontplooi en neerzet. En zo werd dit losgelaten verlangen een duw in de rug om hier nog bewuster vorm aan te geven. En zijn trainen en trainingsacteren nou geen ideale uitingsvormen!?
Maarrr … volgde ik nou mijn hart? Was ik trouw aan mezelf? Of niet?